13 grudnia 1981 roku na terenie całej Polski wprowadzono stan nadzwyczajny, który był niezgodny z Konstytucją PRL. W trakcie jego trwania internowano łącznie 10 131 działaczy związanych z „Solidarnością”, a życie straciło około 40 naszych rodaków, w tym 9 górników z kopalni „Wujek” podczas pacyfikacji strajku.

Stan wojenny wprowadzono na mocy podjętej niejednomyślnie uchwały Rady Państwa z dnia 12 grudnia 1981 roku, na wniosek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego (WRON) – tymczasowego, niekonstytucyjnego organu władzy, a faktycznie nadrzędnego wobec konstytucyjnych władz państwowych.

Osobą odpowiedzialną za ten stan rzeczy, która w pamięci Polaków na zawsze pozostanie, jako winowajca tych wydarzeń był Wojciech Jaruzelski.

Restrykcyjna polityka carskiej Rosji budziła  sprzeciw i opór Polaków. Początkowo w Królestwie Polskim powstała opozycja legalna, która na skutek nowelizacji konstytucji przez cara, przekształciła się w opozycje nielegalną. Polacy czekali na sygnał do rozpoczęcia ogólnonarodowego powstania. Kiedy do Warszawy dotarły wieści o rewolucji we Francji i o powstaniu Belgów, konspiratorzy przyspieszyli działania zmierzające do rozpoczęcia zrywu narodowego. Działając pod presją, obawiając się aresztowań ze strony carskiej policji, przystąpili do działania. Nie mieli opracowanego planu powstania. Sądzili, że społeczeństwo przyłączy się do spontanicznego zrywu narodowowyzwoleńczego.

W nocy z 29 na 30 listopada 1830 roku rozpoczęły się walki powstańców z  oddziałami rosyjskimi. Sytuacja przedstawiała się tragicznie. Nie było spójnego planu działania. Jedni chcieli ugody z carem, inni pragnęli walczyć do ostatniej kropli krwi. Co do samej taktyki prowadzenia działań zbrojnych również pojawiały się rozbieżności. Pomimo ogłoszenia detronizacji cara Mikołaja I i woli walki wśród niektórych grup społecznych, klęska Polaków była przesądzona.

W. Kossak "Olszynka Grochowska"

Pułkownik wojen napoleońskich Feliks Chądzyński herbu Ciołek

Na cmentarzu parafialnym we wsi Biała pod Częstochową jest stary grób, w którym spoczywa wraz ze swoja małżonką i córką Feliks Chądzyński herbu Ciołek. Małżeństwo państwa Chądzyńskich mieszkało w miejscowości Nowa Wieś, która znajdowała się na terenie bardzo starej, bo istniejącej  od 1407 roku parafii w Białej. 

Z napisów wyrytych na kamiennym nagrobku możemy się dowiedzieć, że Feliks Chądzyński był obywatelem ziemskim i w stopniu pułkownika służył u boku samego Napoleona I Bonaparte. Urodził się w Nowej Wsi w roku 1778 lub 1780. Jego małżonka Franciszka de Haydes herbu Genderych, pochodziła z nobilitowanego rodu szlacheckiego i na świat przyszła w 1800 roku w dawnym Księstwie Poznańskim. Para młodych pobrała się 27 listopada 1819 roku w Starym Mieście pod Koninem.